اتاقک های شیش متری

سلام

اولین پستمو در حالی مینویسم که پسرم داره تو اون یکی اتاق تنهائی بازی که نه الکی دادو هوار میکنه

یه لحظه خواستم بگم یواش تر شلوغ کنه که دلم براش سوخت و پشیمون شدم.

یاد بچگی هام افتادم.

اون موقع که ما بچه بودیم یه خونه روستائی بزرگ بود و پنج شیش تا بچه.

حالا اضافه کن بچه های خاله و عمو و عمه و همسایه و ...

اما حالا بچه هارو تو یه اتاق کوچیک زندانی کردیم و حتی اجازه نمیدیم باهامون بازی کنن.

به ما دهه شصتیا میگن نسل سوخته ولی واقعا ما نسل سوخته ایم یا این نسلی که تو یه اتاق شیش متری وفضای بی روح مجازی اسیر شدن.

دلم برای اون روزا و ادمای سادش تنگ شده.ولی حیف که دیگه نه ادما سادن نه دلا.....