گناه میکنیم به امید آنکه توبه میکنیم.بعضی وقتها برای خلاصی از هشدارهای وجدان،میگوئیم إن شاء الله خدا میبخشه،این دیگه آخریشه. با همین امروز و فردا کردنها فقط خودمونو گول میزنیم،یا شبهه هائی که توی ذهنمون میاد و دلیل بر گناهمون میکنیم و دنبال حلش نمیریم تا مثلا وجدانمون و آروم کرده باشیم.یه زمانی میرسه که دیگه دلمون سیاه شده و روی برگشت هم نداریم.خیلی از گناه ها هم دیگه برامون عادی میشه و هیچ وقت نمی تونیم توبه واقعی بکنیم.
یاد کلام امام صادق علیه السلام میافتم که میفرمایند؛هر کسی گناه کند،نقطه سیاهی در دلش پدید می اید،اگر توبه کرد،آن سیاهی برطرف می شود و اگر بیشتر گتاه کرد،آن سیاهی دل بیشتر میشود،تا آنکه همه دلش را می گیرد،دیگر پس از آن هرگز رستگار نمی شود.
اصول کافی ج 2 ص 271
